Ik heb een rare relatie met Metroid. De NES-game was een van de eerste games die ik van een vriend op de basisschool leende en me een raar gevoel gaf. Net zo’n raar gevoel als Kid Icarus (mijn tweede NES-cassette) destijds. Het duurde jaren voordat ik het goed onder woorden kon brengen, maar wat ik destijds ervoer was onbehagen.

Super Mario Bros. was vooral een vrolijke game. Het meest duistere wat je tegenkwam was een donker kasteel na drie levels vrolijkheid waarin een grote schildpad je probeerde neer te halen door vuur te spuwen. Metroid daarentegen begon midden in een onherbergzame planeet, met vreemde vijanden, Hip Tanaka’s beroemde levende “soundscape” en een relatief hoge moeilijkheidsgraad. Ik heb het misschien een half uur gespeeld.

Jaren later was ik oud genoeg om dit onbehagen als iets wenselijk te ervaren en pikte ik op vakantie Metroid zelf op in het Duitse Bocholt als een titel in de uitverkoop. Pas toen ik daarvoor ging zitten merkte ik iets apart op: dit type spel had ik al gespeeld. Niet als Metroid, maar als Ufouria: The Saga↗.

Dat is overigens de Europese titel van een Japanse NES-game genaamd Hebereke (NES) en is de eerste game in de gelijknamige serie waarvan de personages uiteindelijk de mascottes van ontwikkelaar Sunsoft werden. De verschillen tussen de twee versies zitten hem voornamelijk in de naam en aankleding. De vier personages Hebereke (witte pinguïn), O-chan (meisje in een kattenpak), Sukezaemon (spook met pet) en Jennifer (mannelijke zeeduivel) zijn in Europa aangepast tot Bop-Louie (levende sneeuwpop), Freeon-Leon (oranje hagedis), Shades (nog steeds spook met pet) en Gil (nog steeds mannelijke zeeduivel).

Maar dat is niet heel erg belangrijk. Veel belangrijker is dat Hebereke een metroidvania is voordat het genre als zodanig bestond. Natuurlijk je hebt Metroid zelf, maar die game was meer een prototype. Sunsoft had die structuur al eens eerder overgenomen voor hun game Blaster Master, maar in Hebereke wisten ze het te stroomlijnen en de mix van verkennen en nieuwe vaardigheden toepassen vloeiender in elkaar over te laten lopen voordat Super Metroid ten tonele verscheen.

En dat deed Sunsoft door de vier personages uitwisselbaar te maken: door op de select te drukken kan je in het pauzemenu wisselen tussen een van de vier personages (mits je ze eerst gevonden hebt). Elk van de personages heeft z’n eigen vaardigheden en (te ontdekken) aanval. O-chan kan op ijs lopen, op het water zwemmen en vijanden bevriezen. Sukezaemon heeft een “Luigi-sprong” en kan met zijn doelzoekende ogen vijanden op afstand raken. Jennifer kan onder water duiken en bommen eh… kotsen. En je startpersonage Hebereke is gemiddeld in alles, maar kan een kopstootaanval vinden én een zuignap waar hij mee tegen muren op kan klimmen.

Laat deze personages los in een aaneengesloten platformwereld en je bent al snel een Metroid-achtig doolhof aan het ontwarren. De game is niet al te moeilijk en de uitdagingen zijn niet te zwaar, maar tijdens de laatste drie sleutels die nodig zijn om het spel uit te spelen laat de game de tanden zien.

En niet geheel onbelangrijk voor een jochie van destijds amper 11: de beelden zijn net zo vriendelijk als Mario en de muziek is (zoals vaker bij Sunsoft) helemaal geweldig. Ufouria heb ik destijds ook meerdere keren gehuurd van de lokale videotheek. De game werd namelijk zo gelimiteerd uitgebracht dat ik de game nergens in de winkel heb zien liggen.

Nu met de aankondiging van het vervolg/heruitvoering Hebereke 2, walste ik digitaal weer een keer door de game heen. De route door het doolhof heen staat nog in m’n geheugen gegrift en daarmee kost het me amper een paar uur om door te spelen. Games zoals Hollow Knight, Blasphemous en Guacamelee! zijn duidelijk uitgebreider, maar toch heeft Hebereke iets koddig in zich wat het toegankelijker maakt. Een Mario-game die je langzaam een aaneengesloten wereld doet waarderen. Die Metroid presenteert als iets vriendelijks. Die experimenteren met vaardigheden aanleert als iets magisch in plaats van een verplicht “git gud”-moment.

Ik mag er dan wel doorheen geracet zijn, Hebereke is duidelijk nog steeds de nostalgische startplek van mijn liefde voor het metroidvania-genre. Een plek waar het serieuze onbehagen van zowel Super Metroid als Castlevania: Symphony of the Night nog ver, ver weg is.